هربار و در هر دوره ای که در جام جهانی حضور داشتیم آخرین بازی ایران پایان با اشک و آه بود اما این بار این اشک ها و گریه هایی که در مستطیل سبز دیدیم با تمامی دفعات دیگر فرق داشت، چرا که این اشک نه از روی ضعف و درماندگی که اشکی غرورآمیز بود که از در پایان یک نمایش زیبا اجتناب ناپذیر به نظر می رسید.
